"පොරොන්දම "

මං එහෙම හිතාන පුටුවේ දිග ඇදුනා.

කිලෝ මීටර් භාගයක් වැස්සේ, කන්දක බයිසිකලේ තල්ලු කරං ආපු නිසා කකුල් දෙක වේවලනව වගේ, මම සපත්තුව අනිත් කකුලින් ගලවල ටීපෝ එකේ කකුල් දෙක තියාන ඇස් පියා ගත්තා.

‘‘බයිසිකලේ අයිනටම දාලා ආවනං ලේසිනේ ‘‘

ඒ බිරිදගේ තුන්වන ඉල්ලීම. මොකද මහන්සිය නිසා මම බයිසිකලේ නැවත්තුවේ ගේ ඉස්සරහ. එතකොට දෙවැනි ඉල්ලීම උනේ. ඔයා තෙමිල ඉන්න නිසා, පිටිපස්සෙන්ම ගිහින් නාගන්න කියන එක.

‘අද නරක දවසක්‘ දෙවියොත් එක්ක වැඩි ආශ්‍රයක් නැති නිසා මම එහෙම හිතන්න හිතුවේ නැ. ඒත් අද නං කුජීත දවසක්. එත් එක්කම බිරිදගේ පළමුවන ඉල්ලීම මතක් උනා.

‘‘ ඇයි රෑ උනේ මම ඔයා එනකං හිටියේ පාන් එකක් ගෙන්න ගන්න, සුදූට හෙට ඉස්කෝලේ ගෙනියන්න“

වැස්සට මොකක් හරි වෙලා ගෙට ටිකක් දුරින් බයිසිකලේ නතර උනා.
බයිසිකලේට මක් වෙලාද ? ඈ කියන ඒවා ඉල්ලීම් හැටියට තේරෙන ඇයි කියල මට හැමදාම හිතුනා.

බිරිදගේ ඉඩමක ගෙයක් හැදුව නිසා රැකියාව කරන්න මට සදුදා උදේම කොළඹ එන්න වෙනවා. අයෙම ගෙදර යන්නේ සෙනසුරාදා හවස
බෝඩිං කාමරයක දවස් 5 ක් රෑ ගෙවන මම දවස් දෙකක් ‘නිදහස‘ හොයාන යනවා.

සේල්ස් රෙපෙක් වෙච්ච මගේ රැකියාට කැමති උනත් නැතත් දැන් ඒක ජීවිතය වෙලා තිබුනේ. කඩවලට වාරකන් කාල තිබ්බට ආයතනයට ඒක අදාල නැ. මට මේ මාසේ තිබ්බ ඉලක්කයට තවත් ලක්ෂයක් සපුරන්න තිබ්බා.

මම උදේම මහ වැස්සෙම එලියට බැස්සා. හවස ගෙදර යන්න කලින්
ඉලක්කයෙන් භාගයක්වත් සපුරන්න හිතාගෙන. මාසේ අන්තිම නිසා පසුම්බිය සැහැල්ලු සුව වින්දා, එත් ඔළුව එකේ අනිත් පැත්ත. කඩෙන් කන්න යන වියදම වැඩි නිසා බෝඩිං කාමරය ලග ගේකින් මම කෑම ගත්තා. කෑම එකත් මල්ලට දාගෙන මම වැඩේට බැස්සා. වැස්සෙම කඩෙන් කඩේ ගානේ ගියා දවල් කඩයක වහලකින් එකපාර ආපු වතුර පාරක් මගේ කෑම එක තිබ්බ බෑග් එක සුනාමියකට අහුඋනා.

‘බත් සුප්‘ මට ටිකක් වේදනාවක් ආවේ සාක්කුවේ සැහැල්ලුව මතක් වෙලා.
මම බඩගින්නේම වැඩේ කරගෙන ගියා. මගේ ඉලක්කය උනේ රෑ 9.00 ට පෙරවත් ගෙදර යන්න. එහෙම හිතාන වැස්සෙම එන්න ආවා.

‘වාහනයක් හැප්පිලා ‘

පාරේ හිටිය කෙනෙක් කියනවා ඇහුනා. ගමන මාර්ග තදබදය නිසා පරක්කුවෙන හැඩයි.

මම උදේ ඉදන් වෙච්ච දේවල් බිරිදට කියා ගෙන කියා ගෙන ගියා. මම හිටියේ ඇස් වහගෙන එත් මම බිරිදගේ මුන දැක්කා. එයාගේ ඇස් දුකින් බරවෙලා තිබ්බා ඇස් කදුලින් බොද වෙලා. මට හිතුනා එයා නැගිටල මගේ ලගට එනවා වගේ හිස අතාගානව වගේ. ඇස් පියාන උන්න මගේ කටහඩ තවත් ඇඩුම්බර උනා.

‘‘බැරිම තැන මම කඩේකට ගියා. බඩගිනි කලන්තේ වගේ. අතේ තියන ගාන බලල මම කොත්තුවක් ඉල්ලුවා. කඩේ කොල්ලා කොත්තුව ගෙනත් තිබ්බා මම ජැකට් එක ගලවන්න අත දිගෑරිය විතරයි මිනිහගේ අතේ තිබ්බ හොදි එක මගේ ඇගේ හැලුනා.‘‘

ගහෙන් ඇන්න මිනිහට ගොනා ඇන්න වගේ දුකින් මම ඒ ටික කියාගෙන ගියා මම දැන් බිරිදගේ ඇඩුමක් හිතින් බලාපොරොත්තූ උනා. ඒත් මට මහා ආත්මානුකම්පාවෙන් පිරුන මගේ හිත ඇය පිරිමදියි කියලත් දැනුනා..

‘සරාස්‘
සද්දෙන් මම හීන ලෝකෙන් මිදුනා බිරිද වේගෙන් පුටුව පස්සට තල්ලු කර නැගිට්ටා. මාව පසුකර යන ගමන්

‘අපිට තමයි කොත්තු නැත්තේ. මං මෙහේ බත් තම්ම තම්බ ඉන්න ඕන‘
කියගෙන ගියා.
---------------------------------------------------------------------------
සදුදා උදේ දියනිය පාසැල ගාවින් දාගෙන මම කොළඹ එන්න පිටත් උනා

දවස් 2 ක් ගෙදර රෑ ගෙවන මම දවස් පහක් ‘නිදහස‘ හොයාන යනවා.
ප්ලෙන්ටියක් සිගරට් එකක් පාන් භාගයක් තනිකමක් - සහ නිදහසක් ......