Thursday, February 28, 2013




අනේ මන්ද (කාට කියන්නද ?)
_______________________________





දෙවන පාර ඔබාමා තේරීපත්වු දවසේ ටීවී එකෙන් එයාව දැක්කා..

පවුලයි ළමයි දෙන්නයි එක්ක එයා හිටියේ රූප රැජින තරගයෙන් 

දිනුවා වගේ හැගීමක.

ඇත්තටම තරුවක් වගේ...

‘තරුවක්‘

පවතින දේශපාලන ක්‍රමයේ නායකත්වය ‘තරුවක්‘ කරන එක උපයක්
බලන්න මහින්ද මහත්තයා පට්ට තරුවක්, ගමේ ගෑනු ලගට දුන්නොත් මොනා නොකරයිද ?
එයා වීරයෙක් කරන්නේ, මේ දේශපාලන ක්‍රමය,

ඒ ඇයි. ?

පාලකයට මේ සියල්ල තනියෙන් කරන්න බැ. ඒත් නම යන්නේ පාලකයාගේ, දන්නවනං
ඇමරිකාවේ පාලක පක්ෂයේ 10 කගේ නම් කියන්න. ඇත්තටම ඒ චරිත පුලුවන් තරම් යටට යවනවා.

අපේ සිරිපාල මහත්තයා මෙත්‍රිපාල මහත්තයා ෆවුසි වගේ අය නිහඩ චරිත වෙන්නේ ඒක නිසා.

අපි පාලකයට හොද කියනවා. ක්‍රමය රැකෙනවා. අපි පාලකයට බනිනවා කරන්න දෙයක් නැති තැන එයාව අයින් කරනව. අළුත් කෙනෙක් එනවා.

දන්නවද ? ඒත් ක්‍රමය රැකෙනවා.

දේශපාලන මන්ඩල ගැන කතා වෙන් නැත්තේ ඒකයි.

අපි පාලකයට හොද කියමු. මුරුංගා අත්තේ තියමු. වදිමු. එතකොට නිරුවත් වෙන්නේ, අපිට
(ජනතාවට) කෙලවෙන, උන් හැදෙන පාලන ක්‍රමයයි.

අතිගරු මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපති තුමනි ! ඔබ බුදු වේවා !
2/3 බංග වේවා !

(තුනෙන් දෙක කීවේ මන්ත්‍රීවරුන්ට හොදේ........)

(ඉස්සර නං ජනතාවිමුක්ති පෙරමුනට දේශපාලක මන්ඩලයක් තිබ්බා. එත් ඒ අයත් තරු හැදුවා,
තරුව ගිහින් දැන් සාටක කරේ බැබලෙනවා)
 —

Tuesday, February 26, 2013




"පෙරලුන පිට"
____________________

උදේ 7.00 ට විතර පනගන්ව ගත්ත බයිසිකලේ,
මම කිමි 10 කට වඩා ආවේ නැ. පැදිල්ල නැවතුනා. හුලං ගිහින්..

 මම බයිසිකලේ තල්ලු කරන්න පටන් ගත්තා. ලගම තියෙන
වින්කලේ වහල. ඊලග එකට ටික දුරක්
මම ටික කීවේ කිලෝමීටර් 4 කට.

දකුණු පැත්තේ තියෙන්නේ ගාමන්ට් එකක්. ලස්සන ගෑනු ළමයි පාරේ පාවෙනවා වගේ. පුදුම සැහැල්ලුවක්. මමත් සැහැල්ලුවෙන්න හිතුනා.

උදේට ලැබෙන හිරු රශ්මිය හරිම අපූරුයි.
අහල තියනවා ඒකේ ‘ඩී‘ විටමින් තියනවා කියලා. හිරු එලිය ටිකක් වත් ලැබෙන් නැති ශීත රටවල මිනිස්සුන්ට වඩා අපි කොච්චර වාසනාවන්තද
පන ගහන හිරු රශ්මිය. මම ආශාවෙන් වින්දා.

පොඩිකාලේ කොච්චර අව්ව තිබ්බත් අපි දුවනවා. හේතුවක් නැ.
අව්වට දාන දාඩිය බිංදු වේගෙන් දුවනකොට වදින, හුලගට සීතලක් දැනෙනවා. හෙල්මට් එක අස්සෙන් වැටෙන දාඩිය බිංදුව මට පොඩිකාලේ මතක් කරා. මම වයිසරය ඉස්සුවේ එහෙම සීතල හුලගක් බලාපොරොත්තුව.

හිතෙන දේ සපල වෙන එක කොච්චර දෙයක් ද. හයියෙන් ගිය බස් එකක් මගේ ප්‍රාර්ථනා මල්ඵල ගැන්වුවා. දාඩිය මුසු දූවිල්ල. හරියටම රුසියානු නවකතාවක් වගේ. මට සියුම් ආම්භරයක් දැනුනා.

ටිකක් කන්ද, බයිසිකලේ හැනඩ්ල් එක අල්ලං ඉන්න මගේ අත, මටම පේන්න ගත්තා. නහර ඉලිප්පිලා. ස්ටැලෝන්ගේ වගේ, ඇත්ත තමයි. ඒ අය නළුවෝ, ඒත් අපි එහෙමද නළුවෝ නොවන සැබෑම විරයෝ, මම අත තවත් හයිය කර ගත්ත, මාර ෆිට් එකක් දැනෙන් ගත්තා. ඉස්සර අපි ජැකීචෑන් ගේ චිත්‍රපටියක් බලල එන්නේ අත් මිටි මොලවන්. සීයකට උනත් ගහන්න පුළුවන් මානසිකත්වයකින් . මම පාරේ එන කෙල්ලන් දිහා බැලුවේ සීයකට ගහල එන බැල්මෙන්. ගහල කීවේ අතින් පයින්.

දාඩිය දාල නිසා මම අතට කොටටම නමා ගත්තා වැලමිටට ටිකක් උඩින් ටිකක් තද වෙන කොට අමුතුම ගතියක් එනවා. ‘බොඩිෆිට්. ‘ රජකාලේ හමුදාවල අයගේ අත් ගොබයට පිත්තල විල්ලුවක් දානවලු. හරි, ඇත්ත තමයි. එතැන තද උනාම අමුතුයි. මම අයේ අත හිරට තියෙන කමිස ගන්න ඕන. ඒක මාරයි.

උදේට නැගිට්ටම බඩ ටිකක් එල්ලා හැලෙන ගතිය මෙහෙම යනකොට දැනෙන් නැ. මම බඩ දිහා බැලුවා. අප්පා ඒක ලෑල්ලක් වෙලා. නියමයි. ටිකක් උදේම නැගිටල සයිකල් එක තල්ලු කරානං ‘එයා‘ ආදරේට වත් මට බඩා කියන එකක් නැ.

‘හැන්ඩි කොල්ලා‘ කී දෙනෙක් එහෙම හිතුවද දන් නැ. ටිකක් ආඩම්බර වෙන්න ඕන. හැමෝටම හිනාව දාන්න නරකයි. මම හිතට පොඩි තරවටුවක් කරා.

‘සැනසුම ටයර්‘

මම මේන් ස්ටෑන්ඩ් එක ටයර් මාරු කරන මල්ලිටම ගහන්න කියලා, සයිඩ් ස්ටෑන්ඩ් එකට බයිසිකලේ බර දීල, ලග තිබ්බ පුටුවට බර දුන්නා...

-----------------------------
මල්ලී පැච් යන් නැති වෙන්න කරන්න දෙයක් තියනවද ?

ඇහුවා නෙවෙයි මට ඇහුනා...........





රෙද්දේ පෙරහැර
-----------------


හැමදාම ප්‍රබන්ධ ලියන මට ඇත්ත කතාවක් ලියන්න හිතුනා.

මේක ටිකක් පරණයි. ළගදි දවසක අහම්බෙන් සිරස ටීවි එකෙන්,

  කැලනි පෙරහැර දැක්කා. ඒකේ විස්තර කථනයක් යනවා. ක්‍රිකට් මැච් වල විස්තර කථන කොච්චර ඇහුවත් එපා වෙන්නැත්තේ ඒක බෝලෙන් බෝලෙට වෙනස් නිසා. ඒත් පෙරහැරේ විස්තරේ එකම විදිහයි.
මුදිහාන්සේ මහත්තයා කට පාඩමෙන් හැමදාම කියන දේ කියනවා.

මගේ කතාව නුවර පෙරහැර ගැන. මගේ පොඩිකාලේ ගෙවුනේ ගුරුදෙණියේ.
දන්න කාලේ ඉදන් මම නුවර පෙරහැර බලනවා. නිලමෙලා නැට්ටුවෝ බොරුකකුල් කාරයෝ කස කාරයෝ, පෙරහැර අලංකාර කරනවා.

ඒ අතරේ පන්දං කාරයෝ ඉන්නවා.

පන්දං කාරයෝ කොටස් දෙකක් ඉන්නවා. එකක් කරකවා කරකවා යන අය. අනිත් අය පෙරහැර එලිය කරන්න පන්දම අල්ලන අය.
පෙරහැර ගාම්බීරයි. ගෙනියන්නේ කරඩුව.
ඒත් පෙරහැර කතාව දුක්ඛිතයි.

ඩෝංගා - මේ පන්දං අල්ලන සක්කිලියෙක් ගැන කියන කතාව.
දැන් ඔය ගොල්ල අහයි සක්කිලි කියන්නේ කාටද කියල. ඉන්න මම කියන්නම්. සුද්දන්ගේ කාලේ උන්ගේ වහල් වැඩට සිංහල මිනිස්සු
බැ කීවම දකුණු ඉන්දියාවෙන් දෙමල මිනිස්සු ගෙනවා. එකෙනුත් මල මූතා අදින්න තූත්තුකුඩියෙන් ගෙනා අයට තමයි ‘සක්කිලි‘ කියල කීවේ.
ඩෝංගා හිටියේ මහයියාවේ. මහයියාව ඕනැම කෙනෙක් දන්නවා
ඒ ප්‍රසිද්ධ බෝක්කුව නිසා. ඒක ප්‍රසිද්ධ ලංකාවේ එකම
වතුර, වාහන, සහ දුමිරිය යන තුනම එකට උඩ යන නිසා.

මම මහයියාවේ ඩෝංගා හිටිය පැත්තට මුලින්ම ගියේ, අස්ගිරිය ක්‍රිඩා පිටිය ජාත්‍යන්තර මට්ටමට හදන්න ගත්ත කාලේ, එහේ පැල්පත් තිබ්බේ. ඩෝංගා වගේ දාස් ගානක් හිටියා. ඒ අය නගරේ අතු ගාන සහ ‘මළ‘ අයින් කරන වෘතීය කලේ.

හැත්තෑ ගනන් වල නුවර නගරේ කාසල් වීදියේ (කොටුගොඩැල්ලේ වීදියේ) අපේ ඥාතියෙක් හිටියා මම එහේ යන්න කැමති නැ. ඒකට එකම හේතුව උනේ නගරේ වැසිකිලි වලට ඒදවස් වල තිබ්බේ ‘බාල්දි‘
සුදු පාට බාල්දියක් නගර සභා සේවකයෙක් ගෙනත් වැසිකිලියේ තියනවා. මලපහ කල පසු ලී කුඩු දාන්න ඕන. මම මේකට කැමතිම නැ. වල වැසිකිලි පහසුකම් බුක්ති වින්ද මට මේක මහම වදයක් උනා.

නුවර නගරයේ තියෙන ලොකු ලොකු ගෙවල් වලින් එකතු කරගත් මල
(ගූ) කටුගස්තොට ගොහා ගොඩ කියන ප්‍රදේශයට අරන් යනවා ඒක නිසා ගූ ගොඩ, පස්සේ ගොහාගොඩ කියල නම් වැටුනත් කියනවා.

ඩෝංගලා කරේ එවැනි රස්සාවක්. එ අය වෙනුවෙන් රජයෙන් අනුමත රා තැබෑරුමක් මහයියාවේ තිබ්බා. එකේ ගහල තිබ්බේ 

‘‘අවසරලත් රා තැබෑරුම කියලා‘‘. දවසේ කුලී වැඩ කරලා හවස මේ මිනිසුන්
එන්නේ රා තැබෑරුමට. මහයියාවේ ක්‍රියා පිට්ටනිය ලග කාලේ ගෙවන මම ඩෝංගව දැකල තිබුනා. එයා තැබෑරුමේ වැසිකිලි බාල්දියත් අරගෙන පැද්දී පැද්දී යනවා. ඒ වයස නිසා නෙවෙයි රා බීල මතේ නිසා.

නුවර පෙරහැරේ පන්දම් අර යන අය අතරේ හිටියේ නගරසභාවේ සුළු සේවකයෝ කියල මම දැනගත්තේ ‘ඩෝංගා‘ පන්දමක් අරගෙන යනවා දැක්කට පස්සේ. ලොකයටම ප්‍රසිද්ද කරඩුව ට එලිය දෙන්න පන්දම් අරගෙන ගියේ කසල ශෝධකයෝ. ඒ සුළු මුදලකට.

පාසැල් යන කාලේ මම සෙඛ්‍යධාන ඒකකයට සම්බන්ධ උනා. පෙරහැර බලන්න එන අය වෙනුවෙන් වසරක් පමන ප්‍රථමාධාර දෙන්න වාසනාව ලද්දා.
පෙරහැරේ නටන, බෙරගහන, පන්දම් අරන් යන්නේ, අපි වගේම මිනිස්සු කියල දැනුනේ, එ අය ඇසුරු කරන්න ගත්තට පස්සේ, පෙරහැර වෙනුවෙන් ඒ අයට මුදල් ලැබුනා. මුදල් වෙනුවෙන්, කිලෝ මීටයක් විතර ගින්දර උස්සං ගියා. නැටුවා. මුලෑදෑනි මන්දරය ලග අපේ ප්‍රථමාධාර කුටිය ලග වයසක නැට්ටුවෙක් සිද්ධාලේප ටිකක් අරගෙන ගාන කොට, සද්ධාවට වඩා මුදල් ලොකු නේද කියල
මට හිතුනා.

කියන්න අමතක උනා
දියවඩන නිලමේ කොයි වගෙද කියලවත් බලන්න මට ලගට යන්න බැරි උනා. එයාගේ මාලිගාවට ආරක්ෂාව දාලා තිබ්බා.

Monday, February 11, 2013





දුසැරිය
____



‘මට රු. 9 යේ එකක් දෙන්න.‘

මම ගාන ඇහෙන්නම කියල රු. 10 ක් කොන්දොස්තර සහෝදරයට දුන්නා. බීරි අලියෙක් වගේ ඇහුන කියලවත් හැගීමක් නොදක්වා එයා,

‘යන්නකෝ ඔතැන පොල්ල බදාගෙන ඉන්න එක්කෙනා‘

කියමින්, පෙට්ටිට සැමන් ටින් අහුරන වැඩේ කරන්න ගත්තා. බස් එකේ නොසෑහෙන්න සෙනග උන්නා. ඒ අය කොහේ යනවද ?
ෂිහ් මාත් හිතන්නේ ඕන නැති දේවල්. මම වට පිට බලල කොන්දොස්තර ව හෙව්වා. මොකද මට රු. 1 ක් ඉතිරි ගන්න තියනවා.

අන්දරේගේ කිරිපැණි කතාවක් අහල තිබුනා. කොච්චර කෑවත්, කිරිපැණි ටිකක් නං කන්න පුළුවන් කියපු. ඒ රජතුමා එනකොට ඉඩදෙන ජනතාව වගේ. කොන්දොස්තර සහෝදරය එනකොට මගීන් ඒ වගේ ඉඩ දෙන් නැ.
පෑගුනත් නැතත්, ගෑවුනත් නැතත් එයා ලස්සනට ඉඩ හදාගන්නවා. මට ලැජ්ජාවක් වගේ එකක් ආවා. ලොකු ගෑනු පස්සවල් දෙකක් මැදින් සහෝදරය අපූරුවට තල්ලුවෙලා ගියා.

බහින තැන ලං උනා. මම කොන්දොස්තර සහෝදරයව බලන්න හෙමීට බස් එකේ ඉස්සරහට ගියා. සෙනග ටිකෙන් ටික අඩු උනා. ඉස්සර දොර ලග උන්න කොන්දොස්තර සහෝදරයා. අමතක උන අයට මතක් කරන තරම් කාරුනික කෙනෙක් උනා.

‘අතේ මාරු ඇති රුපියල ඉල්ල ගන්න ඕන ‘ මම එහෙම හිත හිතා බැස්ස
සහෝදරය පේන්න නැ මම වට පිට බැලුවා. එයා පස්සේ දොරෙන් අයෙම නැගලා.

‘‘හරි යං‘‘ බස් එක මගේ රුපියලේ බලාපොරොත්තුවත් අරං හෙමීට ඇදුනා.

-----------------------------
පොඩි රැකියාවක් කරන බොඩිං ජීවිතයක් ගෙවන මට, මාසේ 25 - 30 කියන්නේ අමාරු දවස්. ඒක ගෑනුන්ගේ අමාරු දවස් වගේ එකක්. හිසරදේ, සහ සාක්කුව හිස් වීමේ මානසික අවපාතයෙන් මම සෑහෙන්න බැට කෑවා. බෝඩිමේ කෑම එක ලැබෙන නිසා ඒ අයට වගේ බඩේ අමාරුව දැනුන් නැ.

වැඩ කලේ බෝඩිම ලගම කැනක, ඇගටත් හොදයි කියල මම පයින්ම වැඩට ගියා. එතකොට ඔයාලට ප්‍රශ්නයක් එයි මම 10 කොලයක් කොන්දොස්තර සහෝදරයට දීලා යන්නේ කොහෙද කියලා.

ඇත්තටම කීවොත් මම යන්නේ තාත්තා ගාවට. රු. 1000 නැවත නොගෙවන ආදරනීය ණයක් ඉල්ල ගන්න. වත්තේ පහල තිබ්බ ඇට්ටෝනියා ගහක්, තාත්තා සල්ලි කරලා. හිතේ උපන් දරු දුකට,
රැයාවක් කරන පුතාට සල්ලි කීයක් දෙන්න පියානන්ට පිං සිතක් පහල වෙලා. ඒ ගනු දෙනුව - නැ නැ ගනුව ගන්න මං මේ ගෙදර යන ගමන්.

මසේ අන්තිම නිසා මං අතේ සන්තකේම තිබ්බේ රු. 110/- යි.
ඒක කියන්න ලැජ්ජ වෙන්නේ මොකටද ? ඒකත් නැති අය කොච්චර ඉන්නවද ? මං හරි දක්ෂයි හිත සනසගන්න.
මං එහෙම්මම කරා.

-----------------------------------------------------

ගමට යන බස් එකක නැවතුමේ තිබුනා. සෙනග ගොඩක් නැත්තේ
ඉරිදා නිසා වෙන්න ඇති. මං එහෙම හිත හිතා බස් එකට ගොඩ උනා.
බස් එකේ පස්ස රෝදේ උඩ තියන සීට් එකේ යන්න මම කැමතියි.
ඒ ඒක ටිකක් උස නිසා. මොකද බස් එකට නගින ලස්සන කෙල්ලක්
කෙහේ හිටියත් මට පේන නිසා. ගිහින් ලගින් ඉදගන්න, ඔයා කොහෙද
මට එහෙම අහන්න ටිකක් ලැජ්ජයි.

‘තමුසෙට මොකටද ඒක‘ එහෙම අහයි කියල මගේ හිත කීවා

‘කැන්දපාන ට එකක් ‘ මම අතේ තිබ්බ 100 දික් කරාට කොන්දොස්තර අයියා ගේ මූන බැලුවේ නැ. මොකද ඒ ටිකට් එක 101 කියල මම දන්න නිසා. රුපියලක් අඩුයි.

‘101‘ එයා ටිකක් සද්ද කරල කීවා. මම හිනා උනා. ඒත් දෙන්න රුපියලක් මං ගාව නැ. මං හිතුවා මං වගේම එයත් රුපියල අමතක කරයි කියලා.

‘මේ මල්ලි 101 යි තව රුපියලක් ඕන.‘

මං ආයෙම හිනා උනා. උස සීට් එක නොදකිං. ඔක්කොටම මාව පේනවා.
මං ජනේලයෙන් අනන්තය හෙව්වා.

කොන්දොස්කර දෙයියෝ සද්දේ වහල ඉස්සරහට ගියා. හැමෝට ම බස් එකේ යන එකේ යුතුකම කරන්න එයා අවස්තාව ලබල දුන්නා. අපහු මං ගාවට එනකොට මට දෙවි මූන අස්සේ යක්ෂ මූනක් පේන්න ගත්තා.

‘‘මේ මල්ලී තව රුපියලක් ඕන. මේ බස් ආන්ඩුවෙන් අපිට නිකං දුන්නේ නැ. රුපියලක් නැත්තං මගින් බහිනවා. මගුල ටිකට් එක ඉල්ලන්න කලින් තියෙන්නේ ඔච්චරයි කියල කීවනං ම 100 ටිකට් එකක් දෙනවා.‘‘

යක්ෂයා මාව නිරුවත් කලා. මට දැනුනේ මං සීට් එක උඩ හෙලුවෙන් ඉන්න ගානට. හුගක් අය රුපියලක් වෙනුවෙන් මං දිහාම බලාගෙන හිටියා.

කුඩු කාරයෙක්, පොකට් කාරයෙක්, හිංගන්නෙක්..

උන්ගේ ඇස්වල එහෙම තියෙන්න ඇති. ඒත් මගේ ඇස් බොදවෙලා තිබ්බ නිසා මට ඒක එහෙම්මමද කියලා හරියටම හිතාගන්න බැරි උනා.

‘‘ අයියා මම රු. 9 ට උදේ 10 ක් දුන්නා එයා මට රුපියලක් ඉතිරි දුන් නැ‘‘

මම කෙදිරි ගෑවා. ඊටත් වඩා කියන්න දෙයක් මට තිබ්බේ නැ.

‘‘මේ අහනවා. රුපියලක් ඉල්ලගන්න. රුපියලක් නැති ඔහේට ලැජ්ජයි.
ලක්ෂ 40 ක බස් එකක් තියන මට තමුන්ගෙන් රුපියලක් ඉල්ලන්න ලැජ්ජ නැ.

යක්ෂයා වට පිට බලල මෙහෙම කීවා.

‘මල්ලී මේ අහගන්නවා ලැජ්ජාව කියන්නේ රුපියල ඉල්ලන්න බැරි කම නෙවෙයි. එක ඉල්ලන්න කොන්දක් නැති කම, පොන්න කම‘‘

එයා අන්තිම වචනේ, ඒක කීවේ කනට කරලා.

---------------------------------------------------------

‘‘මට රු. 9 එකක් දෙන්න.
මේ මහත්තායා මට ඉතුරු රුපියල දෙන්න. මොකද ගාන රු. 10 නෙවෙයි නේ. 9 නේ‘‘
 —.....
1